|
Met mijn drie zussen was het een gelukkig leven vol humor en deugnieterij waarvan mijn leerlingen later in de klas; bij vertellingen; nog nagenoten van onze heerlijke fratsen. Het inwonend hulpje - dat noch lezen noch schrijven kon, maar niet op haar tong was gevallen – werd er vaak het slachtoffer van.
Mijn jeugd °Mechelstraat 17,in mijn Londerzeel – ik was van alle sporten thuis; alleen aan zwemmen had ik een hekel net als het water in het bad toen aan mij ( dit veiligheidshalve anders zeggen mijn zussen het toch, ik wou dat jij kon lieve Mick.) - stond bol van kunst – al kon vader enkel een paard tekenen en moeder het portret van kardinaal Suenens. De mooiste kunst - volgens mij de muziek, want daarvan hebben alleen mijn oren pap gegeten - kwam van moeder aan de piano.
Als 10-jarige verkocht ik mijn eerste werkje aan een kunstkenner uit Antwerpen die me aanmoedigde om verder te doen. “We gingen van Frans nog horen”.
Studeren was meer het voetballen in de tuin dan een bal leren in een boek. Toen men mij op de Normaalschool “Frengen” noemde begon mijn artiestennaam zich te verklaren. Studies over kunst konden natuurlijk niet uitblijven hoewel een arbeidersgezin met 4 kinderen het niet gemakkelijk had.
De aanzet kwam met de “Famous Artist School” uit NY, cursus waarin ik mocht genieten van de commentaren van leraars als Al Parker, Norman Rockwell e.a.
Later zette ik de stap "academie" waar al direct bleek dat mijn ziel daar lag, waar mijn spontaniteit boven dreef - men merkte aan mijn kleuren zelfs de geboorte van mijn zoon. Ik kreeg er heel veel plezier, animatie en erkenning voor in de plaats want ik werd er gelauwerd als verdienstelijkste leerling met de "Langbennprijs" en grootste onderscheiding in schilderen en beeldhouwen. Ik ging nadien zelfs nog terug in een B(r)avo tijd aan de toegepaste kunst. Mijn werk kwam in een collectie van een Erestaatssecretaris.
Ik ontdekte wat ik moest schilderen om geselecteerd te worden en om de jury te behagen.
Het was juist die afkeer dat alles mogelijk was met verf en enkele gebeurtenissen – door de eerlijkheid; die ik hoog in het vaandel draag al kon het ook mezelf schaden ( vb. het minimaliseren van mijn behaalde prijzen; wat mijn vrouw Lydia mij stilaan afleert.)– waardoor ik terugviel op mijn experimenten.
De ontdekking van mijn nieuwe techniek “ fumagine” en de ontginning daarvan ( te Wemmel ) opende een heel nieuwe wereld. Het figuratief schilderen met een vlam was geboren. Uniek in de wereld – dit gebeurt niet alle dagen in de eigen sant" tenzij soms met veel trammelant"- dit ( buiten enkele prijzen, verzamelaars en de Internationale 2de/250 plaats in een internationale wedstrijd voor hedendaagse meesters ( eind 2012) ) drijft me tot nadenkenken …en u, dank u.