nénuphar, uitleg explication, unique, artréveille, art dard, brouillard, hasard, functional

né-nu-f'art

verklaring

Ik hoop ooit te boek te worden gesteld als de kunstenaar die met een eigen; zoals mijn persbericht het beschrijft; originele herkenbare stijl, meester in een media zo moeilijk in deze tijd - als eerste in de kunstgeschiedenis het veranderlijke in het kunstwerk heeft gepromoot - tegen plagiaat misschien. Het veranderlijke dat drijft als een waterlelie in een kunstwerk - onuitputtelijk.
Ook al door dat drijvend vierkant als een lelie in mijn werk.

Behorend tot de sandwich-generatie en een tijd waarin zoveel vals werk wordt geproduceerd, is het misschien nodig een overkoepelende term voor heel mijn werk te beschrijven.

“Né-nu-f’art” ( f' van fumagine, figuratieve of fine of frans frengen - zonder pretentie.)

“né-nu-f'art”

Kunst is de virtuositeit waarmee men het natuurlijk toeval bespeelt?

De nénuphar liggend op het watervlak - drijvend, zich hechtend aan wat is, de natuur, de sobereid van kleur, de aaibaarheid, afhankelijk van aarde, lucht slokkend, licht zuigend, water en vuur – beroert de geest.
Bewezen door Monet hoe de verschillende tijdstippen en lichtinvallen van invloed zijn. Maar ook het onovertroffen toeval( par hasart); waarover hij virtuoos meester blijft telkenmale hij diezelfde lelie – steeds weer anders weergeeft. En hoe dat dan ook diezelfde lelie blijft.
Voor sommige artiesten was ik graag criticus geworden. Voor Hans Arp niet alleen (dada) - of was het Jean ( kwestie van geen landen op je nek te halen.) Maar “schoonschrijver” blijf bij je pen.
Eigenlijk niets nieuw maar een passie waar ik al heel mijn leven mee bezig ben. Zelfs in mijn kindertijd. Afgeleid van nénuphar (waterlelie). Maar in dat mooie woord ligt onze mensheid, le monde ‘ iedereen) “né – nu”; bewonder de geboorte; richting gekregen in goede of kwade zin door het licht (phar' in al zijn betekenissen weliswaar). Eigenlijk zou ik het in zijn hoedanigheden kunnen verwoorden met: artréveille, artdart, brouille_art ( fumagine en vuur), funtional art en hasart. Waardoor dan alles is gezegd.

Indien U toch nog meer uitleg wilt, kunt u hieronder verder lezen. Dank U.

Toch iets meer uitleg misschien; al wordt het vaak bombastisch.
Kunst is niet alleen abstract of figuratief. Gelet op Picasso bestaat dit zelfs niet; waar ik hem volkomen kan volgen, in de loop van zijn denken.
Kunst is de virtuositeit waarmee men het toeval bespeelt. Artmorfose (metamorfose) waardoor het werk de geest bevangt. Eigenlijk zoek ik naar engagement, het downloaden van het cognitieve. Kunst als artefact om meer functionaliteit te hebben. Maar meer dan ooit moet men geniaal zijn. En inderdaad een jas durven ophangen aan een wit doek ( Ik heb zelfs geheel naakte doeken).
Dat toevallige kan kunst uitzonderlijk maken – weliswaar in de handen van een virtuoos, En installaties dus; een stap voorwaarts. (Blijf er met uw fikken af).
Hoe dieper men denkt, des te meer weet men dat zogenaamde abstracte schilders ( die dus niet bestaan) meer gebruik maken van het berekenbare; als het ware de mathematica; om dat doel; het toeval te overwinnen; te bereiken. Maar nooit is men er in geslaagd dat toeval te bannen. Wel hebben critici zich daardoor ooit de wrevel op de hals gehaald door werk van apen en olifanten als kunst te herkennen.
Misschien achteraf niet zo'n misplaatste gebeurtenis. Zo kan men naar “other times”. Onze nieuwe cultus waar we moraalridders willen zijn ten spijt. Maar kunst is dat werk, dat boven anderen uitsteekt. Dat relevant is. Dat iets in zich draagt. Geschoeid op waarden (Luc T).
En als ik eerlijk ben; en met mij velen naar mijn vermoeden; durf ik niet altijd lijnen trekken zoals het natuurlijk toeval ze tekent.
Laat mij er dan iets mee doen. Verstandelijk of gevoelsmatig.
Zelfs cobra-leden konden ondanks hun pogingen eigenlijk niet terug. Iedereen draagt mee wat hij leerde. Simplistisch misschien; de mens is een maaksel van zijn erfelijkheid en de milieufactoren… Het duelisme dat zo in ons ontstaat. Maar meer en meer groeit het besef dat erfelijkheid weinig of geen belang meer hoeft te hebben, in deze cultuur natuurlijk.
Daarom de verheerlijking van het bestaande.
In mijn né-nu-f’art steek ik het niet onder stoelen of banken: het toeval is de aanzet van mijn zoeken. Ik wil zeker niet pretenderen de eerste te zijn. Daarom terug primitief; het gevoel, de artefacten; Griekse schoonheid en waardigheid. Zo waren mijn eerste werkjes doorspekt van wat ik leerde. Met zeer jong het besef dat ik maar prentjes maakte. Waarin ik het toeval misschien moest overwinnen, zoals Cézanne. Ze moesten dan wel iets dragen. Grotere schilderstroken, zwarte kleur als breekpunt, als onenigheid. Het schilderen en beeldhouwen in de trend van het bestaande; nooit een kopie; altijd zonder “ buitenaardse” hulpmiddelen, maar met een motief dat zich niet thuisvoelt in het werk ( een belachelijke ingreep bij een portret…). Later het monotone kleurgebruik met zelfs iele landschappen. De horizonboog als aardkluit. Het nooit aflatende zoeken naar dat né-nu-f’art effect, revolutionisme, functionalisme, toevalligheid en berekenbaarheid.
Mijn liefde voor cobra en het dadaïsme( COBRADA)- misschien moeilijk te begrijpen - en de omgang met kleine kinderen maakt al veel duidelijk. Ook het toeval, de frustratie dat ik als jongetje van vijf ongewild brand stichtte. De roetgeblakerde muren.
Laat het mij zo stellen. Ik wil terug naar de zuiverheid van een kind, de schoonheid van de natuur, de uitbeelding van de mens - met steeds dezelfde ogen ( herkennen we daar de Grieken)...- de mens die zelf de maatschappij zijn waarden moet geven. De onenigheid van labiel en stabiel, een beeld is een schilderwerk en omgekeerd. De botsing van natuurlijk materiaal met scheikundig, de integratie en bespeling van het toeval ( lijnen, takkenspel, vuur, wolken… en de macht over het toevallige: wie weet).
Met inbegrip van de mathematische inbreng van het vierkant( de kubus). Dat bij mijn sculpturen de nadruk legt dat een sculptuur uit meerdere gezichtshoeken belangrijk is, waar ik me anders opstel dan die knappe Grieken, die hun beelden meestal tegen een muur plaatsten.
Maar dank zij dat vierkant en daardoor de eventuele ingreep, het engagement van de toeschouwer.
Ik besef ook het intrappen van één van de bestaande heilige huisjes. Maar daardoor de mogelijkheid om een andere functie in het kunstwerk te verstevigen. De functionaliteit bij de primitieve bevolking, de Grieken. Maar tevens is een beveiliging; als DNA er ooit één zou zijn; nodig.

[ ]

terug

top